Je bent een jonge ontwerper, maar niet zo zeer qua leeftijd …
“Ik ben een ultieme laatbloeier, dat klopt. Hoewel ik op mijn 13e al had bedacht dat ik naar de Rietveld Academie wilde, ging ik er pas op mijn 30e naartoe.”
Vind je jezelf een Dutch designer?
“Nee, de term designer vind ik niet bij mij passen. Voordat ik met keramiek begon aan de Rietveld Academie heb ik een klassieke beeldhouwopleiding in Florence gedaan.Beeldhouwen is in eerste instantie een ambacht. Pas in tweede instantie wordt het iets wat je kunt omzetten in je eigen handschrift. Hetzelfde geldt voor keramiek. Ik noem mezelf altijd vormgever, dat geeft aan wat ik doe, namelijk vorm geven aan een idee. Dat doen zowel ontwerpers als kunstenaars. Het is wat vager en laat me daarom vrijer om te doen wat ik wil.”
Linteloo Cubo
Hoe is de Cubo tot stand gekomen?
“Tijdens en na de Rietveld Academie heb ik allerlei ontwerpen gemaakt die ik nooit helemaal heb uitgewerkt tot items die in productie konden worden genomen. Deels omdat ik in de tussentijd drie kinderen kreeg, maar ook omdat ik geneigd ben te veel tegelijk te doen. Ik vond dat het tijd werd om wél eens die laatste stap te maken met een ontwerp. Dat is gelukt met de Cubo lamp, na veel research, tests en inzichten die ik op deed bij Van Tetterode Glass Studio. Toen Linteloo de lamp wilde uitbrengen, was mijn missie geslaagd.”
Hoe verliep de samenwerking met de glasblazers, die de uiteindelijke productie moeten doen?
“De vorm moest gemaakt worden in een mal om ervoor te zorgen dat de lamp serieel vervaardigd zou kunnen worden. Maar de manier waarop glas werkt, de vorm van de mal en de techniek die gebruikt wordt, zorgen ervoor dat de vormen uniek zijn. Dat is iets waar ik altijd naar op zoek ben: een vorm die je seriematig kunt fabriceren, maar dan toch steeds een beetje anders en dus ‘imperfect’ is. Die werkwijze eist veel van de mensen die de producten moeten maken, want dan zoek je vaak de grens op van wat kan. Zo is de Cubo 35 bij 35 centimeter groot. Een veel grotere kubus kan een glasblazer niet blazen. Ik ben op een gegeven moment eens gaan checken wat ze van mijn werkproces vonden en kreeg te horen: ‘je stelt de meest vragen van iedereen, maar doet het minst met onze antwoorden.’ Ik heb toen uitgelegd dat ik juist wil zien hoe iets mislukt. Want als ik dat zie gebeuren, begrijp ik het waarom ervan en weet ik wat voor schoonheid mislukken kan opleveren. Daar kan ik dan verder mee. Het hielp om dat te vertellen, want vanaf dat moment was er meer begrip voor mijn vragen.”